Kendi susan ağlamaz

İnsan en çok susarken yoruluyor. Emin değilim, belki susacaklarını biriktirirken, belki de taşırken; ancak neticede yoruyor insanı sükûnet. Biriktirmek nispeten daha kolaysa da, kapasitesinden aşanı taşımakla yükümlü bünyeyi zorluyor hayat bazı-an. Öyle anlarda 3-5 cümleyi sırtlamak, dünyayı sırtlamaya eş değer oluyor. Her harf onlarca kg yüklüyor omurgaya, büküldükçe bükülüyor insanın sırtı, duyduklarına ayrı, sustuklarına ayrı eğimle yanıt veriyor vücut. Alfabedeki her sesin sessizliği arttıkça, değişiyor omurganın da yatayla yaptığı açı.

Kendi susan ağlamaz misali, sorumluluğunu yükleniyor tek başına hayata, ona, buna susan müteaahit bünye ama çoğul sessizliklerde durum başka. Kimin sustuğunun önemi olmuyor iki kişilik suskunluklarda. Anlamaya çalışırken mimik denen yüz kaslarının çabasını, otobandan son sürat geçen yüzlerce aracın peşinden, aradığının hangisinde olduğunu bilmeden koşmaya benziyor, karşıdaki sessizliğin vermeye çalıştığı mesajı almak.Anlamak marifetse de, susabilmek de başka bir meziyet.